DERVİŞ İLE TİLKİ

Dervişin biri ayaksız bir tilki gördü. ”Nasıl yaşar bu hayvan, ne yer ne içer?” dedi. Derken bir aslan çıkageldi ağzında avını taşıyordu. Bir kısmını yedi, doyunca kalanını bırakıp gitti. Tilki artığa doğru sürünerek yaklaştı ve afiyetle yiyip karnını doyurdu. Derviş,” Bir tilkinin rızkını ayağına gönderen Allah, benimkini neden göndermesin?” diyerek çalışmasına gerek olmadığını düşündü. ”Rızkım Allah’ın görünmeyen hazinesinden gelir” diyerek beklemeye başladı. Bekledi, bekledi… Ne gelen ne giden…Günler geçip gitti. Derviş zayıfladı, eridi, bir deri bir kemik kaldı. Güçsüz ve bitkin bir haldeyken, bulunduğu mescidin mihrabından bir ses duydu, ”Ey tembel adam!” diyordu ses, ”Kendini ayaksız bir tilkiye benzeterek neden miskin miskin oturuyorsun? Kalk! Yırtıcı aslan ol. Başkasının artığına göz dikmeyi bırak. Sana yakışan artık yemek değil, artık bırakmaktır. Gücüyle aslan gibi olan, başkasından yiyecek bekler mi? Haydi kalk! Kolları sıva. Çalış, rızkını kazan. Hem kendin ye hem muhtaçlara yedir. ”Sa’di-i Şirazi (kuddise sırruhu)

Tweet