DÜŞLERİMLE SEN

Seni düşlerken uyurum her gece

Güneş doğup gece bitince,

Yeni bir günle birlikte,

Yaslı açılır kalbimin panjurları,

Seni beklerken penceremde.

Yine, günle birlikte ağarır saçlarım,

Gece mavisi belirir gökyüzünde,

Ve katran karası kaplar yüreğimi,

Yıldızlar parıldar gökte,

Seni beklerken penceremde.

Oysa, oysa benimkiler sönmüş,

Tıpkı her gün çiğnediğim mat taşlar gibi;

Karlar yağar tepeciklere, ışıldar geceleri,

Karlar yağar kararır gönlümde,

Seni beklerken penceremde.

Karlar erir tepelerden,

Bir küçük çay olur akar,

Yaralarım açılır karlar eriyince gönlümden,

Göz yaşında yağmur olur yağarlar,

Yağınca yağmur, buğulanır camlar.

Sevdiklerini yazarlar camlara sevenler,

Benimse ne buğulu bir camım olur,

Ne de takatim yazmaya,

Camımı aydınlatacak sisli bir sokak lambası ne gezer,

Bir güvercinim bile yok yâre salmaya haber,

Bulamam ki küçücük bir kağıt,

Her yerine seni seviyorum diye karalamaya,

Küçücük bir mum bulamam ki kağıdımı ışıldatmaya,

Tükenir gözyaşları, kaybolur buğular,

Ve onlarla birlikte adlar.

Benimse zaten yok olmayan camımda bir tutam buğum,

Kayboldum karanlığa hapsolmuş dünyamda,

İmrenir oldum karanlıkta aydınlığı yaşayanlara,

Hapsoldum ebediyyen zindana,

Çünkü gömülü anahtarı kalbimde,

Ve çıkmayacak ben ölmedikçe.

Unutma sevgilim,

Yine seni beklerken öleceğim penceremde.

YAZAN: ÖMER AKGÜN

Tweet